Stowarzyszenie Przyjaciół Dzieci „Zarembiacy” przy Domu Dziecka im. Ewy Szelburg-Zarembiny w Lublinie powstało w 1994 roku. Celem
Stowarzyszenia jest wspieranie wychowanków domu dziecka, tych obecnych i tych, którzy opuścili już placówkę. Stowarzyszenie troszczy się o
ochronę interesów wychowanków a jednocześnie dba o ich wszechstronny
rozwój w sferze edukacyjnej, kulturalnej, sportowej, duchowej, nauki
postaw patriotycznych i budowanie systemu wartości. Poprzez działania
Stowarzyszenia wyrównywane są szanse rozwojowe wychowanków, a
jednocześnie pomoc w zmaganiu się z ich trudną historią rodzinna i
osobistą.
Celem Stowarzyszenia nie jest wyręczanie, ani zastępowanie działań
placówki, ale wspieranie wychowanków i byłych wychowanków w
przezwyciężaniu ich wielorakich trudności, których doświadczają. Dawanie
im nadziei, troska o ich potrzeby i rozwój, aby zapewnić im możliwie jak
najlepsze życie w społeczeństwie.
Realizując te cele podejmujemy szereg konkretnych działań w wielu
sferach, takich jak edukacja, wypoczynek, wychowanie przez sport,
aktywne spędzanie czasu wolnego, prowadzenie projektów kulturalnych,
wolontariat.
Stowarzyszeniem kieruje zarząd, który obecnie składa się z następujących
osób:
1. Zbigniew Targoński – prezes
2. Dariusz Hasiec – vice prezes
3. Lidia Goguł – sekretarz
4. Elżbieta Trubiłowicz – członek zarządu
5. Ewa Makarczuk – członek zarządu
6. Magdalena Kołodziejczak – skarbnik – członek zarządu
Bieżące sprawy Stowarzyszenia załatwia i kieruje nimi pełnomocnik
zarządu – Janusz Krzych
O naszej patronce
Ewa Szelburg-Zarembina, urodziła się jako córka Antoniego, ogrodnika dworskiego i Elżbiety z Kałużyńskich, która wykonywała zawód krawcowej. Wkrótce rodzina przeniosła się do Nałęczowa, gdzie Ewa Szelburg uczęszczała do szkoły. W 1916 r. ukończyła gimnazjum Władysława Kunickiego w Lublinie. W 1916 r. założyła III Żeńską Lubelską Drużynę Skautową przy prywatnym gimnazjum Arciszowej w Lublinie. Była członkinią organizacji „Zet”. W tym okresie podjęła również pracę jako nauczycielka. W latach 1918–1922 studiowała filologię polską i pedagogikę na UJ w Krakowie. W latach 1921–1928 pracowała jako nauczycielka w seminariach pedagogicznych. W okresie okupacji była działaczką podziemia oświatowego i redaktorką konspiracyjnego miesięcznika „W świetle dnia”.
W 1964 podpisała list pisarzy polskich, protestujących przeciwko Listowi 34, wyrażając protest przeciwko uprawianej na łamach prasy zachodniej oraz na falach dywersyjnej rozgłośni radiowej Wolnej Europy, zorganizowanej kampanii, oczerniającej Polskę Ludową. 20 kwietnia 1965 zwróciła się do społeczeństwa z apelem uczczenia pamięcią bohaterstwa i męczeństwa młodzieży i dzieci w dziejach Polski. Apel wywołał gromki odzew i ze składek społecznych powstał Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Źródło: wikipedia.org